ช่วงแล้งอย่างรุนแรงเมื่อประมาณ 4.2 พันปีก่อนปัจจุบันนั้นถูกบันทึกไว้ทั่วแอฟริกาเหนือ[8] ตะวันออกกลาง[9] ทะเลแดง[10] คาบสมุทรอาหรับ[11] อนุทวีปอินเดีย[5] และตอนกลางของทวีปอเมริกาเหนือ[12] โดยธารน้ำแข็งทั่วทั้งเทือกเขาของด้านตะวันตกของประเทศแคนาดาได้เคลื่อนมาในช่วงเวลานั้น[13] โดยหลักฐานยังถูกพบในถ้ำหินพอกของประเทศอิตาลี[14] พืดน้ำแข็งคิลิมันจาโร[15] และน้ำแข็งธารน้ำแข็งแอนดีสด้วย[16] ลักษณะของความแห้งแล้งในเมโสโปเตเมียนั้นเริ่มต้นขึ้นเมื่อประมาณปี 4100 ก่อนปัจจุบัน ซึ่งใกล้เคียงกับเหตุการณ์การเย็นตัวลงในแอตแลนติกเหนือ เรียกว่า เหตุการณ์บอนด์ 3[2][17][18] อย่างไรก็ตาม ภูมิศาสตร์ของตัวอย่างเหล่านี้มีความหลากหลาย และหลักฐานของเหตุการณ์ 4.2 พันปีในยุโรปเหนือก็มีความคลุมเครือ ซึ่งชี้ให้เห็นว่าต้นกำเนิดและผลกระทบของเหตุการณ์นี้นั้นค่อนข้างซับซ้อน[19]

ในปี 2561 คณะกรรมาธิการการลำดับชั้นหินสากลได้แบ่งสมัยโฮโลซีนออกเป็นสามยุค[20] โดยตอนปลายของสมัยโฮโลซีนที่ประมาณ 2250 ปีก่อนคริสต์ศักราชขึ้นมานั้นถูกกำหนดเป็นช่วงอายุ/หินช่วงอายุเมฆาลายัน[21] มีขอบของชั้นหินแบบฉบับเป็นหินถ้ำในถ้ำ Mawmluh ในประเทศอินเดีย[22] และชั้นหินแบบฉบับแทรกทั่วโลกคือแกนน้ำแข็งจากภูเขาโลแกนในประเทศแคนาดา[23] อย่างไรก็ตาม เหตุผลสำหรับการแบ่งนี้ยังคงเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ เนื่องจากเหตุการณ์ดังกล่าวไม่ใช่ภัยแล้งระดับโลก และไม่มีระยะเวลาการเกิดที่ชัดเจน โดยเจสสิกา เทียร์นีย์ นักบรรพภูมิอากาศวิทยา มหาวิทยาลัยแอริโซนาในทูซอน สหรัฐ ได้กล่าวว่าการเสนอการแบ่งใหม่นั้นผิดพลาด "โดยเป็นการรวบรวมเอาหลักฐานด้านความแห้งแล้งและช่วงเปียกชื้นอื่น ๆ ซึ่งบางครั้งก็เกิดขึ้นห่างกันไปหลายศตวรรษ"[7]